Άρθρο του Σταύρου Καλαφάτη
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Πρώτο Θέμα” στο φύλλο της 25ης Μαρτίου)
Οι εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης για την 2η αξιολόγηση, έρχονται να αποκαλύψουν σε όλους, πλην εθελοτυφλούντων, το μνημονιακό καμουφλάζ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Χωρίς να φέρουν τίποτα ανακουφιστικό για την ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία, η κυβερνόντες καταλήγουν – μετά από έναν χρόνο δήθεν σκληρής διαπραγματευτικής μάχης με τους «κακούς» δανειστές που είχαν μεγάλες απαιτήσεις – να υποχωρήσουν σε απαιτήσεις ακόμα μεγαλύτερες, χωρίς μάλιστα να αποκομίσουν κανένα σημαντικό απτό όφελος.
Τα αντίμετρα αποδεικνύονται άδειο πουκάμισο, αφού συνοδεύονται από σκληρές προϋποθέσεις που αυτή η κυβέρνηση δεν μοιάζει, όχι απλώς ικανή, αλλά ούτε καν πρόθυμη να επιτύχει.
Ακόμα μια διαπραγμάτευση, αποδεικνύεται παράσταση. Μια θεατρική πράξη, στο δράμα της συνολικής φτωχοποίησης που επιβάλλεται με γεωμετρική πρόοδο τα δύο τελευταία χρόνια σε βάρος των Ελλήνων και κυρίως σε βάρος αστικών κοινωνικών στρωμάτων που αποτελούν διαχρονικά τον παραγωγικό ιστό της χώρας.
Ας ξεκαθαρίσουμε, ότι η φτωχοποίηση αυτή δεν επέρχεται λόγω των μνημονίων.
Επέρχεται λόγω επιλογών και πολιτικών που υλοποιεί, ή άλλων που δεν υλοποιεί, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με πρόσχημα τα μνημόνια.
Κατά τη γνώμη μου, είναι απόλυτα βάσιμοι οι φόβοι που έχουν εκφραστεί – ακόμα και από πρώην συνεργάτες του πρωθυπουργού πια- ότι εξελίσσεται μια συνειδητή και σχεδιασμένη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, όχι με δημοσιονομική λογική, αλλά με ιδεοληπτική κομματική στρατηγική.
Ένα σχέδιο βγαλμένο από ιδεολογικό σεμινάριο άλλων εποχών, με στόχο την προσκόλληση της Αριστεράς στην εξουσία μέσω της ενοχοποίησης εξωτερικών και εσωτερικών δήθεν εχθρών, για αυτήν ακριβώς τη φτωχοποίηση που εξαπλώνουν οι κυβερνητικές πολιτικές.
Στο σχέδιο αυτό, όπως φαίνεται να εξελίσσεται, το Μνημόνιο δεν είναι πρόβλημα για την Αριστερά. Αντίθετα, είναι ο ιδανικός μανδύας, προκειμένου να καλυφθεί η καταστροφική της πολιτική με μία επίφαση επαναστατικότητας και «αντίστασης στο ευρωπαϊκό κατεστημένο».
Μοναδικός σκοπός του εθνικολαϊκισμού, όπως εκφράζεται από αυτή την κυβέρνηση, δεν είναι βέβαια η αναζήτηση μιας εναλλακτικής οδού εξόδου της χώρας από την κρίση και επιστροφής στην ανάπτυξη. Μοναδικός σκοπός, είναι η προσκόλληση στην εξουσία με κάθε τίμημα. Ακόμα και την ίδια τη χώρα…
Καταναλώνουν το χρόνο στην εξουσία υπέρ ημετέρων. Τα παραδείγματα των υπέρογκων και προκλητικών μισθών ή εφάπαξ «δώρων» σε ΔΕΣΦΑ και ΑΔΜΗΕ επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.
Δεν είναι τυχαίο, ότι στις χειρότερες εκδοχές αυτού του σχεδίου, όπως διατυπώθηκε –επαναλαμβάνω – και από χείλη με μακρά παρουσία εντός του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, υπάρχουν ακόμα και ψήγματα δημοκρατικής εκτροπής.
Οι καθεστωτικής νοοτροπίας συμπεριφορές και δηλώσεις μελών της κυβέρνησης, δεν επιτρέπουν, ούτε την διακωμώδηση τέτοιων σεναρίων, ούτε βέβαια τον εφησυχασμό κανενός.
Απέναντι και μόνο στην υποψία ενός τέτοιου σχεδίου, βγαλμένου από το χρονοντούλαπο της αριστερής ιδεοληψίας, απαιτείται εγρήγορση και συστράτευση όλου του δημοκρατικού πολιτικού φάσματος και της κοινωνίας! Διότι όταν η υποψία γίνει βεβαιότητα, θα είναι πολύ αργά για δάκρυα.
Όσο εμείς θα συζητάμε αν η κυβέρνηση είναι απλώς σε σύγχυση, ή αν αντιμετωπίζει χώρα και λαό, σαν τον βάτραχο στο καζάνι που δεν καταλαβαίνει πως τον βράζουν, η θερμοκρασία ανεβαίνει.
Και αν μας οδηγούν αργά, αλλά σταθερά, στην έξοδο από ευρωπαϊκές δομές, ελάχιστα ενδιαφέρει αν το κάνουν κατά λάθος, ή επίτηδες.
Αυτό που έχει σημασία, πως είναι ανίκανοι να εφαρμόσουν οποιοδήποτε σχέδιο, ακόμα και το πιο καταστροφικό, χωρίς να το κάνουν καταστροφικότερο.