Άρθρο του Σταύρου Καλαφάτη, Βουλευτή Α΄Θεσσαλονίκης Βουλευτή Α’ Θεσσαλονίκης & Αναπληρωτή Τομεάρχη Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας, για τις τουρκικές εκλογές, στην εφημερίδα ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ.
Είναι ήδη προφανές ότι, διατρέχοντας την προεκλογική διαδρομή που έχει μπροστά του, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει υψώσει τους τόνους απέναντι στην Ελλάδα. Η επιλογή του, η όξυνση αυτή, δεν εκπλήσσει αφού έχει απέναντί του έναν κεμαλιστή και μια ακροδεξιά υποψήφια, που απευθύνονται σε εθνικιστικά ακροατήρια και πολλές φορές βγαίνουν πιο μπροστά, πιο προκλητικά, πιο διεκδικητικά, απ’ ότι ο ίδιος. Είναι, άλλωστε οι κεμαλιστές εκείνοι που τον έχουν καταγγείλει ότι παρέδωσε τάχατες 18 νησιά στους Έλληνες. Και είναι η ακροδεξιά αντίπαλός του που έχει δηλώσει πως, αν αναδειχθεί πρόεδρος, θα κάνει την πρώτη επίσκεψή της «σε ένα από τα 18 τουρκικά νησιά που κατέχει παράνομα» η Ελλάδα.
Τι άλλο, λοιπόν, μπορεί να μπορεί να εκστομιστεί από τους αντιπάλους του στην περίοδο που απομένει ώσπου να ανοίξουν οι κάλπες και τι μπορεί να επιχειρήσει ο ίδιος; Έως που μπορεί να φτάσει εάν νοιώσει να απειλείται με απώλεια των ανακτόρων που έχτισε; Και τι μπορεί να μηχανευτεί, αν δεν κατορθώσει να εκλεγεί από τον πρώτο γύρο, οπότε θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα προελαύνοντα εθνικιστικό συνασπισμό και με το φάντασμα του Μεντερές να του θολώνει το νου;
Μόλις πρόσφατα, το σύστημα Ταγίπ Ερντογάν ανακοίνωσε ότι οι τουρκικές δυνάμεις μπαίνουν σε επιφυλακή για να αποτρέψουν τετελεσμένα των Ελλήνων, ενώ τουρκικά μαχητικά άρχισαν να πυκνώνουν τις εξόδους τους στο Αιγαίο, προχωρώντας σε αλλεπάλληλες παραβάσεις του FIR Αθηνών και παραβιάσεις του εθνικού εναέριου, πετώντας ακόμη και πάνω από κατοικημένα νησιά.
Στο μεταξύ, στην Αττάλεια, απέναντι από την Κύπρο, έχει ελλιμενισθεί το πλωτό γεωτρύπανο «Fatih» και απομένει η δημοσιοποίηση των στόχων και των χρόνων στους οποίους θα κινηθεί. Είναι πιθανό να βάλει πλώρη πριν από τις εκλογές της 24ης Ιουνίου και να περιοριστεί σε περιοχές ανάμεσα στην Τουρκία και τα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη. Μπορεί, ωστόσο, να κατευθυνθεί πέρα από την ΑΟΖ της Κύπρου, στην υφαλοκρηπίδα που απλώνεται ανάμεσα στο Καστελόριζο, την Κάσο και την Κρήτη. Και αυτό θα είναι μια πολύ σοβαρή πρόκληση, η χειρότερη πιθανή εξέλιξη, καθώς θα συνιστά έμπρακτη διεκδίκηση ελληνικής υφαλοκρηπίδας, σε οικόπεδα που η Άγκυρα έχει ήδη παραχωρήσει στην Τουρκική Κρατική Εταιρία Πετρελαίων.
Υπάρχει βέβαια και το ζήτημα δύο Ελλήνων στρατιωτικών, που κρατούνται παράνομα, χωρίς καμιά ένδειξη ανταπόκρισης στη νομιμότητα, που επιβάλλει την άμεση απελευθέρωσή τους. Όπως υπάρχει και το ζήτημα των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών που κατέφυγαν στην Ελλάδα, για τους οποίους η Άγκυρα ευθέως απειλεί με καταδρομική ενέργεια για τη σύλληψή τους, ενδεχομένως και για τη δολοφονία τους.
Πάνω από όλα, ωστόσο, το ενδιαφέρον του Ταγίπ Ερντογάν επικεντρώνεται στα ενεργειακά. Και το ενδιαφέρον αυτό δεν είναι απλά και μόνο προεκλογικό. Είναι ζήτημα που αφορά σε μείζονα τουρκικά συμφέροντα και εντάσσεται στην αναθεωρητική και διεκδικητική στρατηγική της γείτονος, που ξεκίνησε το 1973 και συνεχίζεται εντεινόμενη και διευρυνόμενη. Ο κίνδυνος μιας νέας τουρκικής απόπειρας τετελεσμένων είναι σοβαρός. Και μπορεί να εκδηλωθεί είτε με απόπειρα τουρκικών ερευνών στην περιοχή ανάμεσα στην Κύπρο, το Καστελόριζο και την Κρήτη, είτε με παρεμπόδιση ελληνικών ερευνών σε κάποιο σημείο της ίδιας θαλάσσιας ζώνης. Χωρίς να αποκλείονται παράλληλες ταυτόχρονες προκλήσεις οπουδήποτε αλλού. Γι’ αυτό ακριβώς οφείλουμε να επαγρυπνούμε. Χωρίς κραυγές και ανώφελες εξάρσεις. Ενωμένοι, ψύχραιμοι και αποφασιστικοί.